739 woorden over Punkrock
Al sinds ik écht van muziek ben gaan houden is Punkrock één van mijn favoriete genres. Het begon allemaal toen ik van de drummer uit m’n broers band een cd kreeg van Blink 182. Het ging om het live album ‘The Mark, Tom and Travis show’. Ik was meteen verliefd. Muziek met veel gitaar en slagwerk maar toch met een catchy tune die dagenlang in je hoofd door blijft galmen. Heerlijk.
Al snel ging ik andere bandjes luisteren. Zoals Green Day en Sum 41, die op dat moment net hun grote doorbaak beleefde in europa met hun hit ‘Fat lips’. Maar wat is échte punkrock nou? Ik heb echt heel erg een hekel aan hokjes. Als iets goed is, dan is het gewoon goed. Waarom zou je er een label aan plakken? Dat maakt het gevoel die de muziek los maakt echt niet anders. Tenminste niet bij mij. Voor mij telt alleen de muziek.
Alhoewel ik ook erg van Hiphop en House kan genieten, ik zal altijd de voorkeur geven aan een stevig punkrock nummertje. De laatste jaren is er keuze genoeg. Maar mensen houden van labelen, en labels vervagen. Dus maak je nieuwe. Daarom hoor je tegenwoordig steeds meer de termen ‘Pop rock’ en ‘Powerpop’. Maar als je die powerpop-bandjes op je iPod afspeelt blijken het gewoon 4 jongens in een band die een catchy deuntje uit hun gitaren raggen, en een attitude hebben alsof ze de wereld gaan veroveren. Elke dag komen er nieuwe bandjes bij. Het wordt een beetje standaard. Ze hebben allemaal issues met hun ouders, school is kut, het buurmeisje wil niet neuken en de overheid is een nazi regime omdat ze geen drank mogen kopen. En de oplossing is ook altijd het zelfde. Je haar door de war, vette verse sneakers aan je poten en in de garage van je ouders herrie staan te schoppen op de oude gitaar van je vader. Zolang de muziek goed is, hoor je mij niet klagen. Maar het voelt de laatste tijd net even iets te gemaakt aan.
Bands uit het buitenland zijn nog wel oké, maar nederland is echt een lachtertje. Per ongeluk keek ik laatst naar TMF, en daar was Destine. Ik zag dat typerende beeld weer. Vier jongens met skinny jeans, All Stars en een Famous Stars ’n Strapes shirt aan. Hee, dan ben je écht wel punk man. Losers zijn het. Hun muziek is ook kut. Maar toen ik er achter kwam dat het een band uit Nederland is, werd ik toch een beetje nieuwsgierig. Tot dat ik hun biography las. “Het nederlandse antwoord op Fall Out Boy, Paramore en Simple Plan”. Flikker toch op. FOB is de beste punkrock band sinds Blink 182. Paramore heeft een chick als frontman en komt ermee weg. En ondanks dat Simple Plan tegenwoordig zo aan de slag kan bij Disney Chanel hebben ze in het verleden toch best vette albums afgeleverd. Wat heeft Destine nou? Behalve gebrek aan originaliteit? Dat je uberhaupt al een band wil starten om ‘een antwoord te zijn op..’ is diep triest. Muziek maak je omdat je ervan houdt, maar ook omdat je een boodschap hebt te vertellen! Je moet je eigen vragen stellen, in plaats van een antwoord te zijn. Maar als Destine het antwoord is, dan vraag ik me af wat de vraag is. Hoe je jezelf zo belachelijk mogelijk kan neerzetten als band? Ze zien er ook niet uit, die jongens van Destine. Een soort van Tokio Hotel meets Good Charlotte, maar dan op z’n nederlands. Ik kan het gewoon niet serieus nemen. Ach, waarschijnlijk zijn ze toch binnen twee jaar uit elkaar. Eerst met z’n allen nog even flink wat 12 jarige meisjes verkrachten na alweer een kut show, en daarna snel terug naar ‘t Gooi om bij pappa op de zaak gaan werken.
Ach er zullen nog wel meer van die kutbands rondlopen. Zelfs uit het heilige Amerika. En soms is de muziek gewoon verdomd goed. Zo goed, dat het me geen fuck kan schelen dat ze elkaar lopen af te trekken tussen de oefensessies door, of dat ze bij elkaar zijn gezocht door een talentloze muziek manager. Bands als Blink 182, Fall Out Boy en Green Day laten mijn hart heel snel kloppen. En zelfs bands als Sparks the Rescue, All Time Low en Boys like girls doen me wel iets. Maar van bands als Destine of the Jonas Brothers krijg ik niets behalve een hartverzakking.